1.AND NOW THE PRESIDENT WILL TALK ABOUT THE OBJECTIVES OF THE PROJECT (2011, Sitthichai Pleantongdee, 17:49 min, documentary, A+++++++++++++++)
เรียนเชิญท่านประธานกล่าวรายงานวัตถุประสงค์ของโครงการ (สิทธิชัย เปลี่ยนทองดี)
http://www.youtube.com/watch?v=Gb5yGGo4kqU
What I like very much in this film is its sincerity. The film depicts a group of university students who went on a project to improve a rural village. The film doesn't try to make this project look more important than what it really is. The most impressive scene in the film is the one in which the university students try to find some papaya for cooking. The film depicts "life", not "messages" nor "lessons".
2.THERE WILL BE DRAMA (2011, Janenarong Sirimaha, 9:43 min, A+++++++++++++++)
เรื่องน้ำเน่าของ "พลอย" (เจนณรงค์ ศิริมหา)
http://www.youtube.com/watch?v=YChMR5WXNNE
After making READ ME! (2008, 17 min, A+++++++++++++++), Janenarong comes back this year and proves that he is still one of the best melodrama filmmakers. What I like very much in his films is that they are not ordinary melodramas. The dialogue and the actions of the characters in THERE WILL BE DRAMA are extremely illogical, thus extremely funny, and remind me of some absurd or surreal films. For example, when Woman A gives a drink to Woman B, Woman B doesn't drink it, but pours the water over her own hand, and says, "I'm sorry, but I drink water via my pores." When Woman A and Woman B quarrels, suddenly Woman A performs a Thai classical dance without any reasons. This kind of dialogue and actions can only come from a really creative mind.
What is great in Janenarong's films include great ideas, great scripts, great editing, great performances, and great casting. I hope he will keep on making films like this.
However, the reason why this film is my second most favorite film of the day, instead of my most favorite, is because Sitthichai's film makes me feel "free" to feel anything about it. THERE WILL BE DRAMA makes me laugh and thrills me a lot, but I know that my laughs and my excitement comes from the clever calculation of the director.
3.A MOMENT IN A RAIN FOREST (2010, Eakalak Maleetipawan, 14 min, A++++++++++)
เราจะข้ามเวลามาพบกัน (เอกลักษณ์ มาลีทิพย์วรรณ)
This film is one of the best films inspired by Apichatpong Weerasethakul. The film gets closer to Apichatpong's filmic universe than other films I have ever seen. However, I have seen it only once, and I think it is not the kind of film that is easy to comprehend in only one viewing.
4.FATE (2011, Chawagarn Amsomkid, 11:30 min, A+)
เรื่องของเวรกรรม (ชวการ อ่ำสมคิด)
After making MY HUSBAND (UNCENSORED) (2008, A+++++++++++++++), which I think is one of my most favorite cult films of all time, Chawagarn comes back this year with an essay film. A scene in this film is extremely funny--the one in which the camera depicts a couple in silence for a long time, before the woman says to the man, "We should break up," and the man complains in voiceover that the scene makes him wait for too long for this moment.
I can't remember other things in this film now, but I remember that the thoughts or ideas presented in this film are not extremely interesting for me. So while I may like the form of this film, because I like essay films in general, I feel that the content of this film is only moderately interesting.
5.A STORY IN A CAR (2011, Wachara Kanha, 4 min, documentary, A+)
เรื่องราวในรถ (วชร กัณหา)
The film captured the moment when Wachara quarreled with his mother because he thought that his mother spent too much money for his little brother in an inappropriate way. This is the drama of "real life". This is a part of human beings. And it is hard to judge who does wrongly or rightly in this film. Is Wachara justified in blaming his mother? Does he envy his little brother too much?
6.WE WILL BE ON TV (2011, Pimpet Pimthong + Nipaporn Kunsing, 9 min, documentary, A+/A)
เราจะไปออกทีวี (พิมพ์เพชร พิมพ์ทอง + นิภาพร ขันสิงห์)
7.MY MISTAKE (2010, Pitchaya Nivitanont, 2:21 min, animation, A)
เรื่องเข้าใจผิด (พิชญา นิวิตานนท์)
8.ROOMMATE (2011, Theerapat Wongpaisarnkit, 10:07 min, A/A-)
รูมเมท (ธีรภาส ว่องไพศาลกิจ)
9.PSYCHOSIS (2010, Anuphap Autta, 20:08 min, A-)
โรคจิต (อานุภาพ อุตถา)
หนังมันเหมือนมีจุดหักมุมแค่จุดเดียวน่ะ ซึ่งเป็นจุดหักมุมที่เราพอเดาได้ตั้งแต่ต้น แล้วพอมันเหมือนมีจุดที่น่าสนใจแค่อย่างเดียว ซึ่งก็คือการหักมุมในตอนจบ มันก็เลยทำให้ส่วนอื่นๆดูไม่น่าสนใจเท่าที่ควร เราว่าส่วนอื่นๆของหนังมันดู "ปานกลาง" น่ะ คือพล็อตหนังแบบนี้อาจจะทำเพียงแค่ 5 นาทีจบก็ได้ ไม่ต้องถึง 20 นาที แต่ถ้าหากจะทำหนังยาว 20 นาที พล็อตก็ควรจะซับซ้อนมากกว่านี้ หรือพล็อตอาจจะเหมือนเดิม แต่ควรจะสร้างเสน่ห์ให้กับรายละเอียดต่างๆได้มากกว่านี้
ถ้าหากเราเป็นผู้กำกับ เราอาจจะทำหนังเรื่องนี้ให้เป็น mockumentary นะ คือทำเป็นเหมือนกับว่าหนังถ่ายจากกล้องของผู้ชายโรคจิตตลอดทั้งเรื่อง เป็นกล้องที่ไปแอบถ่ายผู้หญิงเซ็กซี่ตามจุดต่างๆ ก่อนที่คนถ่ายจะ...ในตอนจบ
ถ้าหากผู้กำกับจะเอาดีกับหนังโรคจิตแบบนี้ เราขอแนะนำว่าให้ดูหนังอย่าง THE WITCH (Alwa Ritsila) หรือ THE STORY ABOUT YOU AND ME (Alwa Ritsila) เป็นตัวอย่างนะ เราว่าหนังสองเรื่องนี้แหละที่นำเสนอความโรคจิตของตัวละครออกมาได้อย่างน่าสนใจตลอดทั้งเรื่อง
http://vimeo.com/14085858
http://vimeo.com/13837222
10.THEATRES (2011, Wachara Kanha + Teeranit Siangsanoh, 80 min, B+)
โรงหนัง (วชร กัณหา + ธีรนิติ์ เสียงเสนาะ)
My most favorite scene in this film is the one in which the camera secretly records the reflection of a beautiful woman on a glass wall of a fast food restaurant. The scene is a little bit long, and it gives me excitement because I didn't know if the woman would know about it or not. So I waited to see if she would get angry and scold the filmmakers. I like this scene very much, because it reminds me of myself. For example, when I see a handsome guy in a sky train, I will secretly look at his reflection on the opposite glass wall from time to time.
However, this film is the worst film made by the Underground Office in my opinion. The film deals with the various aspect of "cinema" in the lives of the filmmakers, but the film lacks the poetic touch. Many parts of the film are a little bit boring, and these parts are joined together crudely, not poetically.
11.THE HOPE (2010, Saranya Premjai, 15 min, C+)
เรื่องเล่าของหมอ (สรัญญา เปรมใจ)
No comments:
Post a Comment